Son Rotaları Tahran’a giderken yazmıştık.
Dönüşte Alanya ve Dikili’de Öncü Gençlik kamplarındaki akademi faaliyetine katıldık. Muğla’da Şakir Keçeli Parti Okulu’nda görev yaptık. Alanya, Burdur, Isparta, Antalya, Denizli, İzmir Çeşme, Muğla Mumcular, Bodrum Turgut Reis’te konferanslar verdik. Side’de turizmcilerimizin sorunlarını dinledik ve öğrendik. Antalya’da Salı Grubu adlı seçkin işadamlarımız ve aydınlarımızla söyleştik. Balıkesir Ayvalık ve İvrindi’de bir grup halk önderiyle buluştuk. Muğla Milas köylerinden muhtarlarımızla görüştük. Çiftçi, işçi ve esnafımızdan sanayici ve tüccarımıza kadar yüzlerce dostumuzun görüşlerini öğrendik. Aydınlandık ve sorumluluklar yüklendik. Rotamız belli, ufkumuz açık ve görevin başındayız.
Çoğu insanımız sistemin içinde çözümler arıyor ve çırpınıyorlar. Karamsarlığın nedeni de bu. İnsanlarımızın çırpınmaktan ufka bakmaya halleri kalmıyor.
Oysa Türkiye çok köklü değişikliklerin eşiğinde. Hatta eşiği aştık ve o sürece girdik. 2014 Martında Silivri duvarlarını yıktığımız günlerden bu yana yaşananlara bir bakalım: PKK’nın hendeklere gömüleceğini, FETÖ bağlantılı 30 bin personelin Türk Ordusundan temizleneceğini, 50 bin FETÖ mensubunun hapislere atılacağını, Türk Ordusunun Amerikan-İsrail Koridoruna gireceğini, Türkiye-Rusya ve İran’ın ittifak oluşturacağını, Türkiye’nin Şanghay İşbirliği Örgütü’nün kapısını çalacağını üç yıl önce kaç kişi düşünebiliyordu?
Türkiye’de 1945 sonrası kurulan Atlantik sisteminde deprem var. O nedenle sistem içi tasarımların, planların ve beklentilerin iflas ettiği bir döneme girdik.
Çırpınanlar, sallanan sistemin içinde çırpınıyorlar, sistemin karamsarlığını paylaşıyorlar. Halsizler ve uyuşuklar.
Ufuklara bakanlar ise, iyimser. Geleceğin umutlarını ve özlemlerini paylaşıyorlar. Diriler ve kolları sıvamışlar,
Bugün ufuklara göz gezdirmenin zamanıdır. Yarın Türkiye’nin önündeki soruları sıralayacağız. Birbirini izleyen Rotalarda bu soruların yanıtlarını arayacağız ve sizlerin de görüşlerinizi bekliyoruz.