Sait Maden ağabeyimizi kaybettik.
Yarım yüzyılı aşan bir yaratıcılık, bir emek, bir onur ve birikim kaybedilmiştir.
Derinlikli bir şair, usta bir grafikçi ve çok önemli bir çevirmen ve örnek bir bilimsel sosyalist!
1960’ların Türkiye İşçi Partisi amblemlerinde, rozetlerinde O’nun desenlerini göğüslerimizde taşıdık.
Ellerimizde O’nun çizdiği pankartlarla yürüdük.
Her hafta Türk Solu gazetesini aldığımızda kapaktaki çizgileriyle ilk derslerimizi O’ndan aldık.
Mezmurları, Şarkıların Şarkısı’nı O’nun o çok güzel çevirisinden okuduk: “Amon tepelerinden kahraman memeli kadınlar gelir…”
Son yıllar unutamadığım buluşmalarımız oldu. Değerli eşiyle evimize de konuk oldular. Parti’ye ve Ulusal Kanal’a kendisi gönüllü amblemler çizdi. Alıcılardan değil vericilerdendi.
Sait Maden’i bugün ayaklanan gençlik çok tanısın isterdim.
Sait Maden, Türkiye’nin devrimci aydın geleneğini ürünleriyle, karakteriyle, inceliği ve dürüstlüğüyle 2000’li yıllara taşıyan öncülerdendi.
O birikim, yalnız yazılarla, yalnız çizgilerle ulaştırılmıyor kuşaktan kuşağa. Elden ele tarihsel bir emanet gibi Haziran Ayaklanmalarına getirilmiştir. Samandağlıların bir gülü elden ele Antakya’ya ulaştırması gibi.
Sait Madenlerden el almak, onlardan yüz be yüz, diz be diz öğrenmek, onların sesini duymak, duruşunu görmek büyük şanstır ve güzellik kaynağıdır.
Sait Maden, biliyorum Haziran Ayaklanmasını yaşadıktan sonra umutla, güvenle ve gönül ferahlığıyla aramızdan ayrıldı. Bizlere bıraktıkları ve yaratıcılığıyla her zaman bizimledir.